Α ρε χρόνε αλήτη!

Ήθελα ένα αφιέρωμα στο χρόνο.. Σ'αυτόν που μαλώνω από παιδάκι μαζί του, ή ακόμη ακόμη στο όνομά του, γιατί πάντα με καθιστούσε αργοπορημένη ο απαράδεκτος. Δυσκολεύομαι να τον υπολογίσω, να τον προσδιορίσω, να τον επιλέξω. Αυτός ο πούστης που ταξιδεύει εικόνες, αρώματα, ήχους.. αυτός που ασκεί πιέσεις και προκαλεί άγχη με ημερομηνίες λήξης.. αυτός που ενώνει ή χωρίζει ανθρώπους.. σ' αυτόν που κατοικεί η ρουφιάνα η λήθη κι η οικογένειά της.. αυτός που σαν επαίτης γλείφει πληγές.. αυτός που χαρίζει ζωές και γεννάει ελπίδες.. αυτός! Αυτός που παιγνιωδώς σου αλλάζει μάσκες παιδικότητας κι ωριμότητας.. Αυτός που περνάει και χάνεται..και δεν επιστρέφει! Αυτός που αδημονείς να κυλήσει γρήγορα, να φύγει και στέκεται εκεί, μπάστακας! Κι αυτός που θέλεις να τον παγώσεις, να τον πιάσεις από τους ώμους και να τον παρακαλέσεις σήμερα να το πάρει πιο αργά το πράμα..κι εκείνος σε γράφει επιδεικτικά και τρέχει για ρεκόρ σε κατοστάρι! Κι εκείνος που αποσύρθηκε παραπονεμένος επειδή δεν του δόθηκε αγάπη και φροντίδα! Ενώ ο άλλος αγανακτισμένος παραδόθηκε απ' τα πολλά χαστούκια εν μέσω περιόδου κατάχρησής του! Ο χρόνος που τά ΄χει χρόνια με τη μνήμη κι εμείς παθητικά συμπάσχουμε στον έρωτά τους κι..υποφέρουμε στους καβγάδες τους! Αυτός ο αλήτης που "ανθρώπους κι αγάπες σκορπά".. Αυτόν που θέλω να του θυμώσω,να το μαλώσω, να το σπάσω στο ξύλο, να το μετανιώσω..να με συγχωρήσει, να μ'αγκαλιάσει, να μ'ακούσει, να συμφωνήσουμε το αύριο! Να το ρωτήσω "πόσο κρατάει το αύριο;" κι αυτός πάλι ασεβώς παιγνιωδώς -χρόνος είναι, ό,τι θέλει κάνει- να θυμώσει για να μου απαντήσει "μια αιωνιότητα και μια μέρα"!

Απ' την ταινία τού Θ. Αγγελόπουλου "Η Σκόνη τού Χρόνου", από στιγμιότυπο στη Θεσσαλονίκη, ενορχηστρωμένο από μουσική τής Ε. Καραΐνδρου.

Τέλος,παραθέτω στίχους τού Νικηφόρου Βρεττάκου που βρίσκονται κάτω από το βίντεο και αγάπησα πολύ:

"..Μη με μαρτυρήσεις!

Και προπαντός να μην του πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως.. ο κόσμος είναι όμορφος!"

Και μια εντολή χρόνε! Ό,τι σαν αστερόσκονη και φεγγαρόσκονη γλίστράει στο παρελθόν ..να επιστρέφει σαν όνειρο! ! Μ'άκους;!

Η Γλύκα τής Αυτοκαταστροφής

"Μοιάζει σα να κουβαλάω μέσα μου μια μολότοφ.Την πάω από 'δω, την κρύβω από κει, δεν μπορώ να την πετάξω και να γλιτώσω. Κάποτε θα σκάσει και θα με λιώσει. Το ξέρω, μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όλη αυτή η πανοπλία που είχα φορέσει τόσα χρόνια και προστάτευα τον εαυτό μου έγινε καπνός. Πορεύομαι γυμνός κι ανήξερος. Κρατώ μια βόμβα και τη χαϊδεύω περιμένοντας σαν ξελιγωμένος να εκραγεί. Ποτέ κανείς δε λιγουρεύτηκε το χαμό του όσο εγώ. Πώς ξαφνικά άλλαξαν όλα μέσα μου; Δεν την είχα δει έτσι από την αρχή. Πάντα μ' άρεσε, δε λέω. Πάντα ένιωθα μια έλξη. Αλλά μπορούσα να φρενάρω. Κρατούσα το τιμόνι μου γερά. Αυτό το δαιμονισμένο μωρό φταίει για όλα. Το στήθος της. Το γάλα που κυλούσε. Η άχνα της. Η μυρωδιά της. Νιώθω το δέρμα της να με καίει. Το γέλιο της να μου τρυπάει τα μηνίγγια. Τη ματιά της να γλείφει την ψυχή μου σαν πύρινη γλώσσα. Τη θέλω! Την ποθώ! Δε με νοιάζει τίποτ' άλλο. Το ξέρω πως κι αυτή το ίδιο αισθάνεται. Πιάνω με τις κεραίες μου κάθε στιγμή το μήνυμά της. Είναι γυναίκα τού αδερφού σου, ρε κωλόπαιδο, λέω. Είναι άτιμο αυτό. Είναι φριχτό. Αλλά πότε μπήκε η λογική διαχειριστής στο πάθος; Σα να θέλει μια σανιδούλα να σταματήσει το ορμητικό ποτάμι. Δε μ' ενδιαφέρει στο φινάλε ποια είναι. Τίνος είναι. Είναι η μία! Η μοναδική! Είναι η γυναίκα που περίμενα σ'όλη τη ζωή μου. Δεν μπορώ να ξεφύγω απ' αυτήν. Τη θέλω. Τη θέλω και θα την αποκτήσω, ακόμα κι αν αυτό σημάνει το τέλος του κόσμου." Άλλη φορά στεκόταν στον καθρέφτη και μούτζωνε με τα δυο του χέρια τα μούτρα του."Νααα, μαλάκα! Κι έκανες και τον περπατημένο. Και το σκληρό αντράκι, να πούμε. Και ποδοπατούσες τις κοπέλες που σέρνονταν στα πόδια σου και σου πρόσφεραν την αγάπη τους. Φά' τηνα τώρα, για να μάθεις. Και τι είναι η Ζώγια δηλαδή; Ομορφότερη από την Κική; Καλύτερη από την Ελένη; εξυπνότερη από τη Μάρα; Τίποτα δεν είναι. Μια τιποτένια που μ' έμπλεξε στα δίχτυα της σαν αράχνη. Η χημεία, σου λέει ο άλλος! Μπορεί. Μπορεί να΄ναι κι η χημεία. Αλλά ό,τι διάολο και να΄ναι, εμένα αυτή μ'αρέσει. Αυτή θέλω. Είδες, μαλάκα; Είδες πως δε λύνονται όλα με τα μαθηματικά σου και τους υπολογισμούς σου; Αλλιώς τα είχες σχεδιάσει εσύ τα πράγματα κι αλλιώς σου βγαίνουν. Τα 'παιξε ο υπολογιστής σου και σου βγάζει πως είσαι ο μέγας Ναπολέων! Αρχίδια κι οι αρχές σου και οι πανοπλίες σου και οι σταθερές σου. Εσύ, αυτή κι ο χαμός! Τίποτ' άλλο. Μαζεύω όλα μου τα αύριο και τα σκίζω σαν κουρελόχαρτα. Μαζεύω όλα μου τα χτες και σκουπίζω τον κώλο μου. Τίποτα. Τίποτα δε θα υπάρξει πια στον κόσμο. Κι ούτε υπήρξε τίποτα ποτέ. Μόνο εγώ κι αυτή! Δεν είναι ανάγκη να της μιλήσω. Κάθε φορά που με κοιτάζει είναι σα ν' ακούει όλα όσα από άνθρωπο έχουν ειπωθεί. Δεν είναι ανάγκη να της γράψω. Κάθε φορά που περνάει από δίπλα μου και πισωστέκεται επίτηδες, η πουτάνα, είναι σα να διαβάζει όλα όσα από άνθρωπο έχουν γραφτεί. Το ξέρω πως απ' αυτό το λούκι δε θα βγω καθαρός. Σώος. Το ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ ολότελα να την αποκτήσω. Θα 'μαι μια ζωή πίσω της και θα κυνηγώ τη φιγούρα της. Κι όσο την κυνηγώ, τόσο θα τη χάνω. Κι όσο θα τη χάνω, τόσο θα τρελαίνομαι.. 

Το ξέρω πως θα ακροβατεί η ύπαρξή μου από 'δω κι έπειτα σε κείνη τη γραμμή που φαίνεται στον ορίζοντα τη στιγμή ακριβώς που σβήνει ο ήλιος. Που σβήνει ο ήλιος και δεν ξέρεις αν θα θυμάται την αυγή.. Εκείνη τη στιμγή που παίζονται τα πάντα. Που δεν καθορίζεται τίποτα. Που όλα είναι μετέωρα κι αβέβαια. Που όλα είναι δικά σου και τίποτα δε σου ανήκει. Μια γραμμή μόνο στον ορίζοντα, φωτεινή. Μια μυστική υπόσχεση. Μια βιαστική αναίρεση. Σ' αυτή τη γραμμή, σ' αυτή τη στιγμή θα περπατά από τώρα κι ύστερα η ζωή μου".


Αυτός είναι ο Σώτος στο "Σαν Χειμωνιάτικη Λιακάδα" τής Αλκυόνης Παπαδάκη. Σ'αυτό τον πλανήτη, εύχομαι..Σώτους..πολλούς! Για κάθε γυναίκα κι ένα Σώτο! Η συνέχεια έχει Ζώγια.Κάθε συνέχεια..έχει ζώγια.

Όλα..περνάνε!