Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Τα Φθινόπωρα Που Μου Χάριζαν..


Κιτρίνισαν ήδη τα πρώτα φύλλα των δέντρων, έτοιμα να δημιουργήσουν το πιο όμορφο χαλί στα πεζοδρόμια τής πόλης. Η μυρωδιά της ναφθαλίνης έφτασε μαζί με τις κουβέρτες που πήραν τη θέση τους στο κρεβάτι. Τα γυαλιά ηλίου μπήκαν στις θήκες τους και τα πρώτα ζακετάκια έλαβαν θέση πλάι στα καλοκαιρινά μέχρι πρότινος φορέματα. 
Όλα προμηνύουν την έλευση του φθινοπώρου. Όλα! Από τα χρώματα..μέχρι τα αρώματα! Και από τα χαχανίσματα του καλοκαιριού, μέχρι τα πρώτα άγχη του φθινοπώρου. Η νέα χρονιά μπήκε! Ναι ναι! Τώρα άλλαξε ο χρόνος για όλους μας..!Από μικροί νιώθαμε το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη να μας «σφίγγει» το στομάχι. Λίγο που θα έπρεπε να κάνουμε επανάληψη τής προηγούμενης ύλης, λίγο που θα έπρεπε να βρούμε την κατάλληλη ενδυμασία για τον αγιασμό, λίγο που θα έπρεπε να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε το ποδήλατο στην αυλή και το κουτσό στο πεζοδρόμιο τού πάρκου. Όμως αυτά ήταν άγχη..παιδικά. Άγχη που γρήγορα ξεχνιόντουσαν με το πέρασμα των ημερών. Ίσως γιατί η συνάντηση με τους συμμαθητές μας στο σχολείο, η περιέργεια για τον καινούργιο δάσκαλο και η νέα σχολική τσάντα ήταν πιο ισχυρά!
Τη «δίνη» όμως τού φθινοπώρου κάποιοι την περνούσαν πιο δύσκολα. Γιατί ήταν οι πρώτοι που έπρεπε να μπουν σε πρόγραμμα! Είχαν άλλωστε τόσα πολλά να κάνουν.. Να ανεβάσουν τα τιραντάκια μας στο πατάρι και να κατεβάσουν τα φουτεράκια μας και την ροζ μας την ομπρέλα μη βραχούμε και αρρωστήσουμε με τις πρώτες ψιχάλες. Να μας αγοράσουν καινούργια ρούχα γιατί πήραμε μπόι το καλοκαίρι και τα παντζάκια του παντελονιού θυμίζουν το παντελόνι τού Γιώργη τού ψαρά στην Ύδρα. Να μας χειραγωγήσουν από τον οδυρμό και τελικά να υποκύψουν να μας αγοράσουν καινούργια τσάντα γιατί η Μαρίζα πήρε «αυτή» με τα ροδάκια. Να τηλεφωνήσουν σε πέντε, δέκα γνωστούς-άγνωστους με «πετυχημένα» παιδιά να μάθουν πού τους πήγαν για Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά και Έκθεση, λες και τα φροντιστήρια κάνουν τις επιτυχίες. Να αγοράσουν καινούργια βιβλιοθήκη γιατί στην Ε’ είχαμε λιγότερα βιβλία και τώρα πια στην ΣΤ΄δε χωράνε στην παλιά. Να αλλάξουν τη διαρρύθμιση του δωματίου, καθώς το πιάνο και το καβαλέτο πρέπει να ξαναπάρουν τη θέση τους στο χώρο. Να.. Να.. Να..   Τόσα πράγματα για εμάς.. Τόσα! Και για τον εαυτό τους; Τι έμεινε για τον εαυτό τους; Τόσοι κόμποι στο λαιμό γιατί; Τόσο σφίξιμο στο στομάχι γιατί; Τόσες φορές φύσημα και ξεφύσημα για το πρόγραμμα πληρωμών γιατί; Μάλλον για να μας βάλουν στον αγώνα της ζωής με όσα περισσότερα εφόδια μπορούσαν.. όπως εκείνο το σάντουιτς και η μπανάνα που μπαίνουν στην τσάντα με τα ροδάκια λίγο πριν βγεις από την εξώπορτα κάθε πρωί.
Frauλήδα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου