Α ρε χρόνε αλήτη!

Ήθελα ένα αφιέρωμα στο χρόνο.. Σ'αυτόν που μαλώνω από παιδάκι μαζί του, ή ακόμη ακόμη στο όνομά του, γιατί πάντα με καθιστούσε αργοπορημένη ο απαράδεκτος. Δυσκολεύομαι να τον υπολογίσω, να τον προσδιορίσω, να τον επιλέξω. Αυτός ο πούστης που ταξιδεύει εικόνες, αρώματα, ήχους.. αυτός που ασκεί πιέσεις και προκαλεί άγχη με ημερομηνίες λήξης.. αυτός που ενώνει ή χωρίζει ανθρώπους.. σ' αυτόν που κατοικεί η ρουφιάνα η λήθη κι η οικογένειά της.. αυτός που σαν επαίτης γλείφει πληγές.. αυτός που χαρίζει ζωές και γεννάει ελπίδες.. αυτός! Αυτός που παιγνιωδώς σου αλλάζει μάσκες παιδικότητας κι ωριμότητας.. Αυτός που περνάει και χάνεται..και δεν επιστρέφει! Αυτός που αδημονείς να κυλήσει γρήγορα, να φύγει και στέκεται εκεί, μπάστακας! Κι αυτός που θέλεις να τον παγώσεις, να τον πιάσεις από τους ώμους και να τον παρακαλέσεις σήμερα να το πάρει πιο αργά το πράμα..κι εκείνος σε γράφει επιδεικτικά και τρέχει για ρεκόρ σε κατοστάρι! Κι εκείνος που αποσύρθηκε παραπονεμένος επειδή δεν του δόθηκε αγάπη και φροντίδα! Ενώ ο άλλος αγανακτισμένος παραδόθηκε απ' τα πολλά χαστούκια εν μέσω περιόδου κατάχρησής του! Ο χρόνος που τά ΄χει χρόνια με τη μνήμη κι εμείς παθητικά συμπάσχουμε στον έρωτά τους κι..υποφέρουμε στους καβγάδες τους! Αυτός ο αλήτης που "ανθρώπους κι αγάπες σκορπά".. Αυτόν που θέλω να του θυμώσω,να το μαλώσω, να το σπάσω στο ξύλο, να το μετανιώσω..να με συγχωρήσει, να μ'αγκαλιάσει, να μ'ακούσει, να συμφωνήσουμε το αύριο! Να το ρωτήσω "πόσο κρατάει το αύριο;" κι αυτός πάλι ασεβώς παιγνιωδώς -χρόνος είναι, ό,τι θέλει κάνει- να θυμώσει για να μου απαντήσει "μια αιωνιότητα και μια μέρα"!

Απ' την ταινία τού Θ. Αγγελόπουλου "Η Σκόνη τού Χρόνου", από στιγμιότυπο στη Θεσσαλονίκη, ενορχηστρωμένο από μουσική τής Ε. Καραΐνδρου.

Τέλος,παραθέτω στίχους τού Νικηφόρου Βρεττάκου που βρίσκονται κάτω από το βίντεο και αγάπησα πολύ:

"..Μη με μαρτυρήσεις!

Και προπαντός να μην του πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως.. ο κόσμος είναι όμορφος!"

Και μια εντολή χρόνε! Ό,τι σαν αστερόσκονη και φεγγαρόσκονη γλίστράει στο παρελθόν ..να επιστρέφει σαν όνειρο! ! Μ'άκους;!