Χρονικό

Όλη τη νύχτα πολεμούσαν. Έγδερναν ο ένας το δέρμα του άλλου, στην αρχή ξυστά, μετά όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθιά. Στο τέλος μάτωναν, αλλά όσο μάτωνε ο άλλος και κυρίως, όσο μάτωναν οι ίδιοι, τόσο ερεθίζονταν. Και μετά κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Θα έλεγε κανείς πως, αφού ήταν πόλεμος, στόχος τους ήταν να κερδίσουν. Λάθος. Στόχος τους ήταν ο πόλεμος. Αυτός καθαυτός. Αιματηρός. Επώδυνος. Σπαραχτικός. Καταστροφικός και κυρίως αυτοκαταστροφικός.

Δυσκολεύονταν να θυμηθούν πώς ακριβώς είχαν ερωτευτεί κάποτε. Πριν πόσο καιρό να ήταν; Δε βρίσκουν τις λέξεις. «Η μέρα μου δεν κυλάει χωρίς εσένα», «η ζωή μου άδεια και το νόημα εσύ», «σ’ αγαπώ» «μου αρέσεις ακόμα και συναχωμένη, με τη μύτη σου κόκκινη και ξεφλουδισμένη και τη φωνή σου βραχνή». Αποτελεί ιστορικό γεγονός ότι κάποτε τις είπανε αυτές τις λέξεις. Όμως μάλλον δεν αποθηκεύτηκαν στη μακρόχρονη μνήμη, δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί αυτή τη νύχτα δεν μπορούν να θυμηθούν τίποτα. «Πότε τα έλεγα εγώ αυτά; Πώς ακριβώς τα έλεγα; Τι ύφος έπαιρνα, άραγε;» Αν προσπαθούσαν να τις ξεστομίσουν απόψε, δε θα πετύχαιναν τίποτα περισσότερο, από μια παρακμιακή θεατρική παράσταση ερασιτεχνών ηθοποιών, σε υποβαθμισμένη προαστιακή συνοικία.

Ερωτεύτηκαν μέσα σε πόλεμο, μόνο που σ’ εκείνον τον πόλεμο ήταν στο ίδιο στρατόπεδο. Είναι ο φλογερότερος όλων των ερώτων αυτός, να σμίγεις μετά τη μάχη. Οι νευροδιαβιβαστές που εκκρίνονται από τις στρεσσογόνες καταστάσεις του πεδίου μάχης ανεβάζουν τη λίμπιντο σε ποσοστά ρεκόρ. Έρωτας. Πιο τυφλός κι απ’ τη Δικαιοσύνη. Παθιασμένος. Ιδανικός. Εξωφρενικός και κατά κοινή ομολογία, απόλυτος. Ο Έρωτας, η αρχή της δημιουργίας, η προϋπόθεση της γέννησης και το αντίθετο του Θανάτου. Υποκλίνονται.

Ακολουθεί η μεταπολεμική περίοδος. Έχουν βγει μάλλον νικητές, αν και οι εκατέρωθεν απώλειες είναι πάντα τόσο μεγάλες, που ένας αντικειμενικός ιστορικός θα έβλεπε μάλλον δύο ηττημένους. Ωστόσο, ευχαριστιούνται την παροδική λήξη των πυρών και αρχίζουν να κάνουν έρωτα, καθημερινώς και αδιαλείπτως, ακριβώς πάνω στις δάφνες τους (ούτε πιο δεξιά ούτε πιο αριστερά). Διηγούνται ιστορίες από τις μάχες τους, γελούν τρανταχτά με τα παθήματα του εχθρού. Θα λέγαμε πως διανύουν τη φωτεινότερή τους περίοδο. Το μη απτό μέγεθος του Έρωτά τους μεταφράζεται τώρα σε απτό, με τη μεσολάβηση του σεξ, της ολοήμερης συμβίωσης και των αδιάλειπτων χαδιών. Το πραγματικό μέγεθος του Έρωτά τους αρχίζει να αποθηκεύεται σε μορφή λέξεων και αμοιβαίων εξομολογήσεων, ενίοτε δε και σε μορφή κειμένου. Το υπαρκτό μέγεθος του Έρωτά τους μετεξελίσσεται σε νοητική αναπαράσταση, ενώ η διαφορά μεταξύ υπαρκτού και νοητικά αναπαριστάμενου Έρωτα παραμένει αδιευκρίνιστη.

Με τον καιρό, οι ειρηνικές διαδηλώσεις αρχίζουν να τους τη δίνουν. Η έλλειψη νεύρου στο στρατόπεδό τους θα μπορούσε να απεικονιστεί άψογα με την όψη μιας γαβάθας γεμάτης με παραβρασμένο χυλό. Η απουσία επαρκούς αδρεναλίνης τους ωθεί να ψάξουν τον επόμενο εχθρό. Προσπαθούν να βρουν έναν κακό, ο οποίος επάξια θα μπορούσε να κρατήσει το ρόλο του εχθρού της αντίπερα όχθης. Μάταια. Αρχίζουν να παρατηρούν ότι αυτός που  είναι εχθρός για τον έναν, είναι φίλος για τον άλλον. Και το αντίστροφο. Τι έχει πάει στραβά; Κάποτε ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι, οι αποτελεσματικότεροι συνεργάτες. Μοιράζονταν το ίδιο όραμα! Το πιθανότερο είναι πως ο Έρωτας είχε χάσει πια τη συγκολλητική του ουσία. Ο Έρωτας και ο Θάνατος, τα δύο αντίθετα άκρα, τείνουν πάντοτε, από ένα σημείο και έπειτα, να συνενώνονται.

Και κάπως έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στην αποψινή νύχτα. Γδέρνουν ο ένας το δέρμα του άλλου, στην αρχή ξυστά, μετά όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθιά. Στο τέλος ματώνουν, αλλά το θέμα είναι ότι όσο ματώνουν οι ίδιοι, τόσο ερεθίζονται. Και μετά κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Θα έλεγε κανείς πως, αφού είναι πόλεμος, στόχος τους είναι να κερδίσουν. Λάθος. Στόχος τους είναι ο πόλεμος. Αυτός καθαυτός. Αιματηρός. Επώδυνος. Σπαραχτικός. Καταστροφικός και κυρίως αυτοκαταστροφικός.

Η ανατολή του ήλιου τους βρίσκει εξουθενωμένους, στις δύο αντικριστές άκρες του πεδίου. Το χώμα κάτω ξερό και άγονο, το κλίμα βαρύ και μουντό, βουβό, νεκρική ησυχία. Το στόμα τους είναι στεγνό και τα χείλη τους ζαρωμένα. Αυτή τη στιγμή είναι περισσότερο πεθαμένοι παρά ερωτευμένοι. Ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, ότι δε θα μπορούσαν να είναι μισοπεθαμένοι τώρα, αν δεν είχαν υπάρξει ερωτευμένοι, πρωτύτερα. Επαρκής και αναγκαία συνθήκη. Είναι κουρασμένοι. Μάλλον θα πάνε σπίτι και θα κοιμηθούν αγκαλιά, γιατί η αγκαλιά αποτελεί μία σύνθετη κινητική συμπεριφορά που καταγράφηκε στη μακρόχρονη μνήμη του σώματός τους, σε αντίθεση με τα ερωτικά τους συναισθήματα, που δεν καταγράφηκαν στη μακρόχρονη μνήμη του εγκεφάλου τους. Αυτό συνέβη διότι, η μνήμη του σώματος είναι πιο ανθεκτική απ’ ό, τι αυτή του εγκεφάλου. Απόδειξη αυτού είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσει κανείς να κατουρήσει, ενώ αντίθετα είναι πολύ πιο πιθανό να ξεχάσει να πάρει μαζί του τη λίστα για το σούπερ μάρκετ. Εν πάση περιπτώσει, θα κοιμηθούν αγκαλιά και θα νομίσουν πως αυτό αποτελεί ένδειξη παροδικής ανακωχής. Ο πόλεμος, άλλωστε, δεν έχει λάβει τέλος, παρά μόνο μια μάχη…

Ιωάννα Μ.